Santiago Posteguillo "Africanus. Syn konsula"

Autor: Santiago Posteguillo

Tytuł: "Africanus. Syn konsula"
Wydawnictwo: Esprit

Ilość stron: 423

Ocena: 6/6

Temat wojen punickich nie jest pewnie nikomu obcy dzięki lekcji historii. Hannibal był, jak na tamte czasy,  wielkim wodzem. Jego taktyka zgubiła wielu konsulów, a pomysłu ze słoniami nikt się nie spodziewał. Patrząc na zdanie na okładce, można stwierdzić, że każde imperium ma swój początek i... swój koniec. Lecz nie tym razem. Rzym przetrwa dzięki Publiuszowi Korneliuszowi Scypionowi Afrykańskiemu i rzeszy innych ludzi, którzy polegli po to, aby inni nie popełnili tych samych błędów.

Historia zaczyna się, kiedy Publiusz Korneliusz Scypion ojciec (ojciec P. K. S. Afrykańskiego) i Gnejusz Korneliusz Scypion (wujek Africanusa) idą na przedstawienie. Dla mieszkańców Rzymu była to nowa rozrywka prosto z Grecji. Ojciec Africanusa był wielkim miłośnikiem teatru, a jego brat już nie podzielał tych zainteresowań, więc jeżeli nadała się okazja, on od razu wziął udział w bitwie ulicznej.

Tuta pierwszy raz pojawia się wątek Tytusa i trupy teatralnej. Tytus wprawdzie nie jest jej szefem, ale chce odejść. Ma już dość dyktatury właściciela i rzuca tę pracę, aby być kupcem.

Następnym wydarzeniem ważnym dla książki, bo gdyby nie to wydarzenie ciężko byłoby napisać tę książkę, rodzi się P. K. S. Afrykański. Dla rodziny jest to wielkie święto, ale to nie przesądza o tym, że to dziecko przeżyje, bo rodzina zawsze może odrzucić dziecko. Tutaj dzieje się odwrotnie, dziecko zostaje przyjęte w poczet rodzinny.

Naturalną koleją rzeczy jest to, że autor przedstawia życie Africanusa od podszewki. Rodzina Scypionów była szanowaną rodziną patrycjuszy, dlatego Scypionowie zatrudniają kolejnych nauczycieli, którzy mają dbać o ich rozwój umysłowy. Później wkracza wujek Gnejusz, który uczy chłopców (tj. Africanusa i jego brata- Lucjusza) sztuk walki i sposobów obrony przed wrogiem. Jest on też tak jakby mentorem chłopców. Dla mnie, człowieka z XXI w. jest trochę dziwne, aby piętnastoletni chłopak miał pierwszy kontakt z prostytutkami i to za opłatą własnego wujka. Picie wina to też nie było jakimś problemem dla takich chłopców. Autor bardzo dokładnie opisał fizjologię ciała mężczyzny (nie chodzi tu o to, że ciała jamiste napełniają się krwią i dochodzi...), ale bardzo dokładnie skupił się na opisaniu tego zjawiska u głównego bohatera. Trochę się ograniczył, bo z opowiadań mojego historyka (opowiada nam różne takie rzeczy) wynika, że pierwsze kontakty wyglądały o wiele inaczej. Może autor nie chciał być posądzony o zachęcanie czy popieranie homoseksualizmu.

Kiedyś musi przyjść czas, kiedy człowiek dorośleje. Africanus musiał bardzo wcześnie wydorośleć, z powodu wojen. W trakcie trwania tej książki (na początku bardziej) ludzie zbytnio się nie przejmują, że jest wojna czy coś w tym stylu, ale to cały czas wisi w powietrzu. W końcu formują się legiony, a ojciec Africanusa wyrusza na wojnę. Niedługo potem główny bohater dołącza do ojca. Szybko uzyskuje godność trybuna (na okładce zostało to tak napisane, jakby on zdobył tę umiejętność samemu dzięki pracy, ale nie, jego ojciec miał duży wpływ na to). Przeżywa swoje pierwsze miłości i wojny.

Później jeszcze widzimy życie Tytusa od tego, że został kupcem, potem statek z jego produktami się rozbił, został biedakiem, a następnie legionistą.

Co ja mogę powiedzieć o tej książce? Jest to bardzo ciekawa książka historyczna. Autor bardzo dobrze wszystko rozplanował i ukazał obrzędy z czasów rzymskich. Każdy opis bitwy jest plastyczny, zawsze coś się dzieje. Nie wiem, jak pisanie tej książki zniosła jego żona. Po pierwsze, w czasie pisania książki ktoś musiał się zajmować dzieckiem. Jeżeli tatuś miał jednego dnia wenę i nie było możliwe oderwanie go od książki, współczuję żonie. A po drugie żona czytała tę książkę od deski do deski i nie wiem, czy ją jakaś zazdrość nie brała, gdy jej ukochany mąż rozpisywał się o jędrnych piersiach piętnastoletnich prostytutek i dziewczyn (taka sytuacja zdarzyła się dwa razy). No i jeszcze krótko wypowiem się na temat głównego bohatera. Oczywiście, został on zrobiony na kształt herosa, który zrobi niemożliwe i zawsze wychodzi cało z opresji, ratując sowich starszych kolegów. Kilka wątków nie zostało dokończonych, więc z niecierpliwością czekam na kolejny cykl.

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Esprit:)

----------

Wakacje nadchodzą dużymi krokami... Wszyscy poprawiają, poprawiają i końca tego poprawiania nie ma. Mnie przynajmniej została tylko historia, ale to jest walka nie o "życie" (czyli o dwójkę), ale o wyższą ocenę. W następnym tygodniu wyjeżdżam na dwie wycieczki. Pierwsza z nich jest to rowerówka po nieznanym dla mnie lesie, a druga do Poznania do kina i Muzeum Archeologicznego. Z tym kinem do wyboru są trzy filmy: "Men in black", "Królewna śnieżka i łowca" i "Igrzyska Śmierci". Myślałem już nad tym i pierwszy na pewno odpada. Większy dylemat miałem nad tymi dwoma ostatnimi, ale myślą, że lepiej obejrzeć baśń o krasnoludkach, bo "Igrzyska..." już czytałem, a w "Królewnie Śnieżce" jest m. in. piosenka Florence + The Machine, więc film ten mogę wziąć w ciemno.:) I jeszcze trochę opowiem o moich planach na wakacje. Zamierzam przeczytać dwa ostatnie tomy "Igrzysk śmierci", "Przemianę" Jodi Picout, klasyki sióstr Bronte i, tak ostatnio mnie wzięło po zagadkach na stronie p. Małgorzaty Musierowicz, książki Lucy Maud Montgomery.